Με θλίψη και συντριβή μαθαίνουμε, το τελευταίο διάστημα, για αυτοκτονίες συνανθρώπων μας. Τα τελευταία χρόνια, καί σε τοπικό αλλά καί σε γενικό επίπεδο, οι αυτοκτονίες έχουν πάρει την μορφή μάστιγας. Για να φτάσει ένας συνάνθρωπός μας στο σημείο να αυτοκτονήσει σημαίνει πως ΔΕΝ έχει την ψυχική και πνευματική δύναμη να αντιμετωπίσει αυτό που του συνέβη (δικαίως ή αδίκως) καθώς ως άνθρωποι έχουμε απεκδυθεί εντελώς από κάθε τί που θα μπορούσε να μας προστατέψει από την απόγνωση και τα αδιέξοδα. Χάσαμε τον Χριστό από μέσα μας. Χάσαμε την επαφή με την Πίστη μας. Χάσαμε την σχέση με τους Αγίους μας. Χάσαμε την εμπιστοσύνη μας στην Θεία πρόνοια.
Χάσαμε όλα εκείνα που μας χαρακτήριζαν ως Έθνος και ως Γένος. Ως Έλληνες και, κυρίως, ως Χριστιανοί θυσιαζόμασταν, αυτοθυσιαζόμασταν, πέφταμε μαχόμενοι, μαρτυρούσαμε αλλά δεν αυτοκτονούσαμε. Η αυτοκτονία, ως πράξη και ως λύση, ήταν άγνωστη για εμάς. Ελπίδα, αισιοδοξία, μετάνοια, μεταστροφή, αγωνιστικότητα, πίστη , καρτερία, υπομονή, αντοχή, επιμονή, προσδοκία, προσμονή, αγάπη, αλληλεγγύη και άλλες αξίες έχουν γίνει άγνωστες και κενές λέξεις για πολλούς συνανθρώπους μας οι οποίοι όταν έρχεται η στιγμή να αντιμετωπίσουν ένα λάθος τους, ένα στραβοπάτημά τους, μία άσχημη στιγμή, μια οικονομική κατάρρευση, μιά αδικία ή μια αρρώστια, δεν μπορούν να το διαχειριστούν και καταφεύγουν στο απονενοημένο. Κι όμως, η λύση είναι απλή. Η μετάνοια με συντριβή και η ειλικρινής σχέση με τον Χριστό μας προστατεύει, μας θωρακίζει, μας ανυψώνει και μας εφοδιάζει με όλα αυτά τα απαραίτητα για να αγωνιστούμε με πείσμα σε όποια αντιξοότητα μας προκύψει. Ο Χριστός, ελπίδα και καταφυγή μας. Οι Άγιοι, οι όσιοι και οι μάρτυρές μας αποτελούν φωτεινά παραδείγματα. Τους έχουμε δίπλα μας. Ας τους αφουγκραστούμε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου